Column :Participatiewet
Op 1 januari 2015 is de Participatiewet ingegaan. De bijstand, sociale werkvoorziening en de nieuwe Wajong vallen allemaal onder deze nieuwe regeling. De Participatiewet moest ertoe leiden dat veel meer mensen met een arbeidshandicap aan het werk zouden gaan in reguliere banen. Om dit te bereiken zijn er met werkgevers afspraken gemaakt over jaarlijkse baangaranties.
De Participatiewet geeft gemeenten een centrale rol. Werknemers en werkgevers moeten bij gemeenten aankloppen voor de noodzakelijke instrumenten en voorzieningen. De Wajong is voortaan alleen nog toegankelijk voor mensen die volledig en blijvend arbeidsongeschikt zijn.
Nu na 2,5 jaar blijkt de wet voor velen slecht uit te pakken, het is helemaal niet duidelijk wie er in aanmerking komen voor voorzieningen en zonder die voorzieningen heb je weinig of geen kans op een arbeidsplek. Ook lang niet iedere arbeidsgehandicapte komt in aanmerking voor de baangarantie.
Verder heeft de Participatiewet ook negatieve inkomensgevolgen. Zo krijgen arbeidsgehandicapten die bij hun ouders wonen of bij een werkende partner een hele lage of helemaal geen uitkering meer. Daar komt nog bij dat het voor gemeenten financieel weinig interessant is om deze mensen aan het werk te helpen.
Er zijn dus aanpassingen nodig
Alle mensen met een arbeidshandicap moeten in aanmerking komen voor baangaranties en ondersteuning. Alleen dan krijgt iedereen met een arbeidshandicap een eerlijke kans op een baan en hebben werkgevers voldoende mensen om uit te kiezen.
De Participatiewet is in theorie heel leuk maar in de praktijk wordt hij misbruikt zoals hieronder valt te lezen.
En niet onbelangrijk, … Kijk wie eraan verdienen en vooral wie er niets aan verdienen.
De werklozen zijn niet het probleem naar de werkgelegenheid en met name de werkgelegenheid waar met ECHT loon ECHTE arbeidskrachten en PENSIOENOPBOUW voor moet betalen. Er is wel werk maar men wil er zo min mogelijk en liever niets voor betalen en liefst nog subsidie voor ontvangen als bijstandsgerechtigden gratis komen werken.
Het is heel erg moeilijk om uit de uitkering te komen, heb je een baan voor 20 uur met aanvullende bijstand, heeft de werkgever meer werk, dan nemen ze liever nog iemand aan voor 20 uur omdat er tot 20 uur subsidie wordt verstrekt. Het is voor een werkgever dus niet lonend iemand een volledig contract aan te bieden, gevolg is dat er nooit verbetering komt in de financiële omstandigheden van deze werknemers.
Er zijn momenteel 1 miljoen werkzoekenden, 600.000 via het UWV en 400.000 via de sociale dienst (participatiewet) Er zijn 200.000 vacatures met vaak specifieke eisen. Al zouden er 150.000 uitkeringgenieters/profiteurs/labekakken zijn die echt niet willen werken. Dan nog is er een tekort van 650.000 banen!
De re-integratie industrie kost 6,5 miljard per jaar bekostiging via loonbelasting en premie volksverzekeringen (minimaal 33% van het loon!)
Wat vindt u nu van de participatiewet? Heeft u een baan en roept u “zet die profiteurs maar aan het werk?”
Bedenkt dan dit: u betaald via de loonbelasting, premie volksverzekeringen en belastingen aan deze industrie. Ook u bent niet onmisbaar, iedereen is vervangbaar! Straks wordt u ook op deze manier aan het werk gezet en uw baan ingenomen door een uitkeringsgerechtigde!
Zo ontstaat een steeds groter probleem, de uitkeringen worden namelijk betaald van de inkomsten van de overheid en uitkeringsgerechtigden die moeten werken met behoud van uitkering daarvoor betalen werkgevers helemaal niets, noppes, nada! Ze maken wel veel meer winst die niet terug wordt gegeven aan de overheid, bedrijven betalen liever zo min mogelijk belasting en zetten daarvoor alle middelen in.
Er komt dus minder geld in de staatskas om de sociale voorzieningen in stand te houden en we hebben met zijn allen een industrie opgezet die miljarden kost en veel negatieve gevolgen heeft.
Tijd voor verandering!
Jolanda de Kleijn
-Deventer Sociaal-
