OLIFANTEN EN HET SLUISKWARTIER

De laatste maanden is er veel te doen over het Sluiskwartier. Voor het gebied dreigt een kaalslag door de sloop van woningen om plaats te maken voor parkeerplaatsen. Ondanks het protest van uit de buurt, en de chicanes van sommige partijen om nog iets te willen veranderen, zijn de sloopkogels, de shovels en de gemeentelijke molens niet meer te stoppen. Ook een in stelling gebrachte roze olifant doet daar niets aan af. Deventer Sociaal vond al veel eerder dat het zoveel anders had gekund.

Het verbazende aan de hele discussie van de laatste weken is, dat er de indruk wordt gewekt dat er nog iets te veranderen valt aan de plannen voor het Sluiskwartier. Helaas is dat niet zo, wat andere partijen of een wethouder daar ook over beweren.
Om te verklaren hoe het ook alweer zat moeten we weer terug naar de olifant. Er is namelijk bijna een olifantengeheugen nodig om de huidige opwinding om niks in de juiste context te plaatsen.

De fout ligt, zoals wel vaker, bij de Deventer politiek, en wel bij het debat in januari over de plannen voor het Sluiskwartier. Toen al heeft onze fractie aangegeven dat de huidige plannen het Sluiskwartier niet verder helpen. Woningen worden opgeofferd voor kaalslag, die dan worden vervangen door parkeerplaatsen waar niemand behoefte aan heeft.

Deventer Sociaal pleitte toen al voor andere plannen, bijvoorbeeld het renoveren en opknappen van het Sluiskwartier, en ruimte geven aan creatieve ideeën en invullingen van het gebied. Deze plannen zijn er inmiddels ook, maar toen was men aan twee oren doof.

Redenen: het kon niet, want het was te duur. Later werd wel 1 miljoen extra uit de begroting gehaald, om het tekort bij de huidige plannen te dekken.
Ook kon het niet omdat er geld was van de provincie om het Pothoofd op te knappen. Er moest dan echter wel op stel en sprong een schop de grond in. Helaas werd er zelfs niet nagedacht om dit op een andere manier op te lossen, met meer respect voor de cultuurhistorie van het Sluiskwartier.

Uiteindelijk gingen de andere partijen in de raad (met uitzondering van de VVD) willens en wetens akkoord met de plannen, die toen definitief werden. Sommige partijen zetten zelfs hun principes overboord in ruil voor een paar groenstroken. Die hadden natuurlijk best ingepast kunnen worden in die andere, betere plannen voor het Sluiskwartier.

Een dubieuze rol speelde de PvdA. Ondanks dat ze tegenpruttelden, hebben ze twee keer de kans gehad om het plan af te schieten. Bij de vaststelling in Januari, en bij de Voorjaarsnota, toen er 1 miljoen extra werd uitgetrokken. Beide keren werd er ingestemd, maar wilde wel dat er geen onomkeerbare stappen werden gezet. Inmiddels zien we hoe onomkeerbaar de besluiten van januari en bij de Voorjaarsnota waren, alle valse beloftes van de wethouder aan de PvdA ten spijt.

In sommige gevallen is het niet leuk om gelijk te krijgen, maar achteraf blijkt uit alles, de huidige sloop van de panden, de tekorten op de exploitatie en de illusie van omkeerbaarheid dat het pleidooi van Deventer Sociaal in januari terecht was.

De PvdA en de meeste andere partijen hebben uiteindelijk niet geluisterd naar de bewoners van het Sluiskwartier en de andere organisaties die de plannen niet zagen zitten. Als een olifant in een porseleinkast werd over hun argumenten heen gewalst en werd het gebrek aan draagkracht genegeerd, met niet overtuigende argumenten . De Deventer gemeenteraad leert het nooit.

Deventer zit nu met de gebakken peren, het Sluiskwartier wordt de komende tien jaar een woestijn, waar zelfs geen olifant gedijt. Wel heilige koeien, die vast wel raad weten met die groenstroken.
De stad mist opnieuw een kans voor open doel een echte impuls in de stad.
De Deventer kiezer heeft uiteindelijk vast wel het olifantengeheugen om zich een volgende verkiezing te herinneren wie hiervoor verantwoordelijk was.